Wrzód weneryczny
Wrzód weneryczny, nazywany także wrzodem miękkim, szankroidem lub szankierem miękkim, zaliczany jest do chorób zakaźnych, przenoszonych drogą płciową. Czynnikiem etiologicznym tej choroby jest bakteria Haemophylus ducreyi. Okręs wylęgania wynosi od 3 do 7 dni. Niedługo po zakażeniu pojawia się miękkie i bolesne owrzodzenie z jasnoczerwoną otoczką. Występuje ono na żołędzi oraz napletku w przypadku mężczyzn, a także na wargach sromowych w przypadku kobiet. Po upływie kilku dni od momentu pojawienia się charakterystycznego owrzodzenia, dochodzi do obrzęku znajdujących się wokół węzłów chłonnych. Towarzyszy temu dość silny ból. Niekiedy powstaje też ropień.
Choroba ta występuje stosunkowo rzadko w Europie i jest charakterystyczna zwłaszcza dla krajów tropikalnych. Wraz ze wzrostem i rozwojem turystyki, pojawiają się jednak okresowe ogniska zachorowań również na naszym obszarze. Dlatego też nie wolno bagatelizować jakichkolwiek objawów, mogących wskazywać na pojawienie się wrzoda wenerycznego. Schorzenie to dotyczy w głównej mierze mężczyzn, choć może wystąpić także u kobiet. Nieleczony wrzód weneryczny może doprowadzić do zwężenia cewki moczowej, stulejki, a także przetoki w okolicy pachwinowej.
Objawy i przebieg choroby
Pierwsze, charakterystyczne dla tej choroby objawy pojawiają się po upływie od 3 dni do nawet 3 tygodni od momentu zakażenia. Typową zmianą jest niewielka grudka, pojawiająca się na skórze lub błonie śluzowej. Po krótkim czasie grudka ta przemienia się w owrzodzenie, którego dno pokryte jest szarą wydzieliną. Po upływie kilku dni od momentu wystąpienia owrzodzenia, u niektórych osób chorych następuje powiększenie oraz wzrost tkliwości węzłów chłonnych pachwinowych. W przypadku mężczyzn charakterystyczne zmiany występują przede wszystkim na napletku, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz. Ponadto zmiany skórne mogą pojawiać się także na żołędzi, wędzidełku, skórze prącia oraz moszny. Kobiety w większości przypadków przechodzą zakażenie bezobjawowo. Jeżeli jakiekolwiek objawy wystąpią, są one raczej mało uciążliwe. Do charakterystycznych i najczęstszych objawów wrzodu wenerycznego u kobiet, zalicza się: ból podczas stosunku płciowego, bolesne oddawanie moczu, upławy, bądź krwawienie z odbytu. Zdecydowana większość zmian widoczna jest głównie na wargach sromowych, u wejścia do pochwy, a także w okolicach łechtaczki.
Leczenie
Leczenie wrzodu wenerycznego powinno odbywać się przy konsultacji lekarza specjalizującego się w chorobach wenerycznych. W ramach leczenia farmakologicznego, w najczęstszych przypadkach stosuje się sulfonamidy, a niekiedy także tetracykliny. Terapia polega na podaniu jednorazowej dużej dawki antybiotyku. Chory powinien być pod stałą obserwacją lekarską jeszcze przez okres trzech miesięcy po wyleczeniu. Konieczne jest także przebadanie jego partnerów seksualnych z okresu dziesięciu dni, przed wystąpieniem zmian w okolicach narządów płciowych.
