Wirus HCV
Wirus HCV (ang. Hepatitis C virus), znany przede wszystkim pod nazwą wirusa zapalenia wątroby typu C (WZW C), to otoczkowy ssRNA-wirus odpowiedzialny za wirusowe zapalenie wątroby typu C. Stanowi przyczynę raka oraz marskości wątroby. Zidentyfikowano go w 1989 roku. Według oszacowań Światowej Organizacji Zdrowia około 3% ludzi na świecie jest zakażonych wirusem HCV. W Polsce natomiast około 1,5% populacji, a więc 700 000 ludzi, jest nosicielami tego wirusa. Oficjalna rejestracja zachorowań na wirusowe zapalenie wątroby typu C została rozpoczęta w naszym kraju pod koniec lat dziewięćdziesiątych, kiedy to odnotowywano aż od 800 do 3 tysięcy zakażeń w ciągu roku. Z przeprowadzanych badań wynika, że ponad 95% Polaków zakażonych HCV nie ma pojęcia o swojej chorobie. Warto przy tym podkreślić, że blisko 80% zakażeń przebiega zupełnie bezobjawowo. U 1/5 osób zakażonych HCV po upływie kilkunastu lat rozwija się marskość wątroby.
Wirus HCV przenosi się głównie w wyniku kontaktu z zakażoną krwią. Do takich zakażeń dochodzi bardzo często w trakcie zabiegów chirurgicznych lub innych czynności, w wyniku których nastąpiło uszkodzenie skóry. Do zakażenia może dojść w przypadku używania źle wysterylizowanego sprzętu medycznego lub różnego rodzaju narzędzi stosowanych w gabinetach kosmetycznych. Potencjalnie groźny może być nawet niewielki zabieg medyczny, taki jak: zastrzyk, czy pobieranie krwi. Niebezpieczna jest również transfuzja krwi. Wirusem można zarazić się również podczas zabiegów stomatolgicznych, bądź kosmetycznych. Potencjalnie groźne jest ponadto wykonywanie tatuażu, korzystanie z przyborów zakażonych wirusem, a także odbywanie przygodnych stosunków płciowych z wieloma partnerami.
Warto podkreślić, że mimo, iż HCV nie jest zaliczany do infekcji przenoszonych drogą płciową, w pewnych sytuacjach może być on przenoszony drogą kontaktów seksualnych. Do takich przypadków zalicza się przede wszystkim: menstruację, a także zranienie, bądź mocne podrażnienie śluzówki pochwy lub penisa, jamy ustnej oraz odbytnicy. Ryzyko zakażenia w wyniku kontaktu seksualnego jest większe u osób, które miały wielu partnerów, bądź partnerek seksualnych. Wirus HCV nie przenosi się na dziecko poprzez spermę. Jeżeli jednak zakażona jest matka, istnieje mozliwość przeniesienia wirusa na dziecko w czasie ciąży lub w trakcie porodu. Do takich sytuacji dochodzi raczej rzadko, w około 5-6%.
Tuż przed rozpoczęciem odpowiedniego leczenia zakażenia HCV konieczne jest sprawdzenie ogólnego stanu zdrowia pacjenta, a także stopnia uszkodzenia wątroby. Na samym początku wykonywany jest test na obecność przeciwciał anty-HCV. Pozytywny wynik świadczy o tym, że organizm pacjenta zetknął się z wirusem. Nie przesądza on jednak o zakażeniu. Dla potwierdzenia zakażenia konieczne jest wykonanie dodatkowego testu HCV-RNA, którego zadaniem jest wykonanie obecności wirusa we krwi. Diagnozę można postawić po otrzymaniu pozytywnego wyniku tego testu.
Jeszcze przed rozpoczęciem leczenia wykonuje się badania krwi, które pozwalają na określenie aktywności enzymów wątrobowych. Niekiedy konieczne jest również przeprowadzenie biopsji wątroby, dzięki której możliwe jest określenie stopnia jej uszkodzenia w wyniku działania wirusa HCV.
Leczenie zakażenia HCV polega na zastosowaniu terapii skojarzonej. W tym celu zaleca się jednoczesne stosowanie dwóch rodzajów leków. Pierwszym z nich jest pegylowany interferon alfa, drugim natomiast rybawiryna. Pacjent przyjmuje leki w postaci zastrzyku, a także w postaci kapsułek. Terapia skojarzona w znacznym stopniu zwiększa skuteczność leczenia tego rodzaju zakażenia. W zależności od tego, z jakim genotypem wirusa mamy do czynienia, proces leczenia może trwać od 24 do 48 tygodni. Po upływie sześciu miesięcy od zakończenia leczenia konieczne jest przeprowadzenie badania na obecność wirusa we krwi, które pozwala na ocenę skuteczności wdrożonej wcześniej terapii i potwierdzenia trwałej eliminacji wirusa.
